کد مطلب:99090 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:480
این قطعه تاریخی، هم از اختناق و فشار آن دوران خبر می دهد و هم بر اهتمام حضرت و شاگردانشان بر كتابت و حفظ حدیث دلالت می كند: عن زید النهشلی، قال كان جماعه من خاصه ابی الحسن علیه السلام من اهل [صفحه 73] بیته و شیعته یحضرون مجلسه و معهم فی اكمامهم الواح انبوس لطاف و امیال فاذا نطق ابوالحسن علیه السلام بكلمه او افتی فی نازله اثبت القوم ما سمعوا منه فی ذلك.[1]. كتب و رساله هایی از حضرت منقول است كه می توان به این عناوین اشاره داشت: «مسند الامام موسی بن جعفر علیه السلام»[2]. این مجموعه روایاتی است كه حضرت از پیامبر نقل كرده و راوی این مجموعه موسی بن ابراهیم ابوعمران مروزی بغدادی است. این كتاب چندین بار به طبع رسیده. رساله ای در جواب پرسشهای علی بن سوید[3]. در زندان نگاشتند و پسر سوید آن را نقل كرده. این رساله با تحقیق فاضل المالكی، توسط كنگره جهانی امام رضا علیه السلام به طبع رسید. رساله در عقل كه حضرت آن را خطاب به هشام بن حكم ایراد فرمود.[4]. رساله در توحید كه در پاسخ فتح بن عبدالله تحریر شد.[5]. به جز اینها رساله های دیگری نیز به حضرت منسوب است.[6]. چهل و دو تن از شاگردان حضرت، اهل تالیف بوده كه سیزده تن آنان بیش از یك تالیف داشتند. كه به عنوان مثال می توان از محمد بن ابی عمیر با 92 كتاب، یونس بن عبدالرحمن با 36 كتاب، علی بن حسن با 21 كتاب و حسن بن محبوب با 10 كتاب نام برد. مجموع آثاری كه توسط شاگردان آن حضرت نگارش شد، 242 كتاب می باشد.[7]. [صفحه 74] راویان آن حضرت را شیخ طوسی، 265 نفر شمارش كرده است.[8].
امام كاظم علیه السلام با آنكه در دوران اختناق زندگی می كرد و برهه طولانی از عمر شریفش در زندان سپری شد، اما آثار فراوانی از ایشان به یادگار مانده است.
صفحه 73، 74.